„Najtrudniejszy język świata” jest pojęciem subiektywnym i o dość szerokim znaczeniu. Dla niektórych dobre opanowanie business english jest dużym wyzwaniem. Nie da się jednoznacznie określić, który język świata jest najtrudniejszy do nauczenia się. Każdemu mieszkańcowi ziemi zależnie od tego, jaki język jest jego podstawowym, co innego będzie sprawiało trudność. Przykładowo: osoba mówiąca dobrze językiem polskim nie będzie miała większych problemów z nauką języków z tej samej grupy, takich jak np. rosyjski czy słowacki, ale już język fiński należący do innej rodziny językowej będzie dla Polaka dużym wyzwaniem.
Przyjrzyjmy się zatem, które języki są najbardziej skomplikowane:
- Język węgierski – należy do grupy języków ugrofińskich z naleciałościami języków słowiańskich. Główną trudnością w nauce jest to, że przyimki często doklejają się do rzeczownika na jego końcu (tworząc niekiedy karkołomne wynalazki typu „megszentségteleníthetetlenségeskedéseitekért”. Również samogłoska w przyimku jest zmienna, zależna od samogłosek w rzeczowniku. Doliczając do tego 35 różnych przypadków charakterystycznych dla języka oraz rzadko spotykane gdzie indziej głoski, otrzymujemy językowego potwora, który jest niezwykle trudny do nauczenia. Nie wspominając już o tym, że szyk zdania zazwyczaj nie ma znaczenia, gdyż czasy, liczby i stany posiadania zależą od użytych przyrostków.
- Język fiński – mimo że należy do tej samej grupy językowej co węgierski, zdecydowanie różni się od jego budowy. Język fiński posiada swoją własną, bardzo specyficzną gramatykę, która dla obcokrajowców wydaje się abstrakcją, a wymowa i akcent zazwyczaj bardzo długich wyrazów wymaga specyficznego podejścia i umiejętności artykulacyjnych, które ciężko osiągnąć osobom zaczynającym się go uczyć . W języku fińskim używa się 17 przypadków i 6 rodzajów czasowników. Dodatkowo słowa mają wiele różnych znaczeń.
- Język arabski – mimo że arabski alfabet zawiera tylko 28 liter, to każdą z nich zapisuje się na kilka różnych sposobów. Istnieją tylko trzy czasy – przeszły, teraźniejszy i przyszły, jednak mimo takiego uproszczenia bardzo ciężko się go nauczyć ze względu na rzeczowniki. Mają one trzy różne przypadki gramatyczne, trzy liczby, dwie płcie i trzy stany. Dodatkowo istnieje mnóstwo przedrostków i przyrostków określających osoby, liczby i rodzaje, które trzeba zapamiętać.
- Język japoński – płynne korzystanie z japońskiego wymaga znajomości dwóch sylabariuszy – hiragana i katakana, pisma obrazkowego – kanji oraz znajomości romaji czyli pisma łacińskiego. W języku tym chodzi głównie o emocje w trakcie mówienia. To samo słowo może znaczyć zupełnie co innego, gdy jest mówione innym tonem. Dodatkowym utrudnieniem jest system zwrotów grzecznościowych, który jest zależny od pozycji w społeczeństwie i danej sytuacji
Zwycięzcą jest:
- Język chiński – płynne korzystanie z języka chińskiego wymaga od użytkownika znajomości kilkudziesięciu tysięcy znaków, których znaczenie jest różne w zależności od pozostałych znaków użytych w danym zdaniu, gdyż najważniejszy jest kontekst wypowiedzi. Tak samo jak w języku japońskim bardzo ważne jest odpowiednie akcentowanie słów oraz ton głosu, gdyż dzięki temu słowa nabierają swoich właściwych znaczeń. Bez odpowiedniej akcentacji szybko okaże się, że słowa mogą mieć wiele znaczeń – często nawet sprzecznych. Dodatkowo wymowa zazwyczaj różni się w zależności od dialektu, w którym mówi użytkownik i to nawet do tego stopnia, że dwie osoby mówiące w języku chińskim, ale w różnych dialektach mogą zupełnie się nie rozumieć. Jedynym ratunkiem dla użytkownika jest gramatyka, która jest w miarę prosta – nie ma ani czasów, ani liczb, ani odmian przez przypadki.
